Մարգար Սեդրակեան

Մարգար Սեդրակ Սեդրակեան (31 Մարտ 1907^[1], Քարակիւնտիւզ, Վանի Նահանգ, Օսմանեան Կայսրութիւն^[1] – 1 Հոկտեմբեր 1973^[1], Երեւան, Հայաստանի Խորհրդային Ընկերվարական Հանրապետութիւն, Խորհրդային Միութիւն^[1]), հայ քոնիագործ, ՀԽՍՀ վաստակաւոր գիտաճարտարագէտ (1961), Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1971)։

Մարգար Սեդրակեանի շնորհիւ Հայաստանի մէջ ընդարձակուեցան քոնիաքագործութեան ծաւալները, նոր տարածքներ յատկացուեցան խաղողի հումքի մշակման եւ մթերման համար։ Իր ստեղծած բարձր որակի քոնիաքներու շնորհիւ ամբողջ աշխարհը ճանչցաւ, որ հայկական քոնիաքը ֆրանսականին արժանի մրցակից է։

Կենսագրութիւն

Վերապրեր է Հայոց ցեղասպանութիւնը, որուն զոհ գացեր են ծնողքը եւ ընտանիքի այլ անդամներ։ Նախնական կրթութիւնը ստացեր է մանկատան մէջ։ 1930 թուականին աւարտեր է Հայաստանի գիւղատնտեսական հիմնարկը։

1927 թուականէն աշխատեր է քոնիաքի արտադրութեան բնագաւառի մէջ։ 1935 թուականէն ԽՍՀՄ ճաշակումի (degustation) կեդրոնական յանձնաժողովի անդամ էր։

1940 թուականէն մինչեւ կեանքի վերջը աշխատեր է Երեւանի քոնիաքի գործարանի մէջ՝ որպէս գլխաւոր գիտաճարտարագէտ։ 1940-1948 թուականներուն դասախօսեր է Երեւանի գիւղատնտեսական հիմնարկի մէջ։ 1940-ական թուականներու վերջը ձերբակալուեր է, ապա արտաքսուեր Օտեսա, ուր որոշ ժամանակ աշխատեր է քոնիաքի գործարանի մէջ^[2]։

Մարգար Սեդրակեանի ստեղծած քոնիաքները

Սեդրակեանը ԽՍՀՄ-ի մէջ քոնիաքի արտադրութեան նոր ճարտարագիտութեան հիմնադիրն է։ Ստեղծեր է հետեւալ քոնիաքները.

«Յոբելեանակա]» (1937, ԽՍՀՄ-ի մէջ առաջին բարձրագոյն որակի քոնիաքը),
«Ընտիր» (1939)
«Հայաստան» (1940)
«Արտաշատ» (1941)
«Դուին» (1942)
«Երեւան» (1947)
«Օդեսա» (1948)
«Ուքրանիա» (1949)
«Արարատ» (1955)
«Տօնական» (1957)
«40-ամեայ» (1957)
«Ախթամար» (1967)
«Նայիրի» (1967)
«50-ամեայ» (1967)
«Վասպուրական» (1977)։

Պարգեւներ ու յիշատակ

1966 թուականին Մարգար Սեդրակեանին շնորհուեր է «քոնիաքի արտադրութեան բարձր վարպետի կոչում»։ 1971 թուականին ԽՍՀՄ Գերագոյն խորհուրդի նախագահութիւնը իրեն շնորհեր է Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսի կոչումը՝ պարգեւատրելով «Մուրճ ու մանգաղ» ոսկէ մետալով եւ Լենինի շքանշանով։ Արժանացեր է Աշխատանքային կարմիր դրօշի եւ «Պատուոյ նշան» շքանշաններու, ինչպէս նաեւ ֆրանսական քոնիաքի «Քամիու» տան բարձրագոյն պարգեւի՝ «Համտեսի ասպետ» արծաթէ մեծ մետալի։

1975 թուականին Երեւանի քոնիաքի գործարանի տարածքին մէջ կառուցուեր է Մարգար Սեդրակեանի յիշատակը յաւերժացնող յուշահամալիր, իսկ 100-ամեակի կապակցութեամբ 2007 թուականին թողարկուեր է իրեն նուիրուած հայկական նամականիշ։

Մարգար Սեդրակեանի յուշատախտակը Երեւանի Սայեաթ-Նովայի պողոտայ 25 հասցէ

2015 թուականին Երեւանի Սայեաթ-Նովա 25 հասցէին գտնուող «Արարատ Թրեսթ»-ի պատմական շէնքի վրայ բացուեր է Մարգար Սեդրակեանի յիշատակը յավերժացնող յուշատախտակը^[3][4]:

Պատմական ակնարկ

1937 թուականին Իվան Փափանինի գլխաւորութեամբ խումբ մը մասնագէտներ ուղեւորուեցան դէպի Հիւսիսային բեւեռ։ Իւրաքանչիւր խորհրդային հանրապետութիւն ինչ-որ բան նուիրեց այդ գիտարշաւի մասնակիցներուն. Պելառուսը տրամադրեց տաք շորեր, Ուքրանիան՝ սալ, Հայաստանը՝ քոնիաք։ «Փրավտա» թերթի մէջ տպագրուեցաւ յօդուած եւ գիտարշաւի մասնակիցներու լուսանկարը, որուն մէջ անոնք նկարուած էին քոնիաքի տակառը ձեռքերուն։ Յօդուածի մէջ անոնք կը պատմէին, որ արշաւը կ’անցնէր այնքան սաստիկ ցուրտի պայմաններուն, որ անգամ 42 աստիճանի թնդութեան հայկական քոնիաքը անոնց չէր տաքցներ։ Այդ պատճառաւ հարց դրուեցաւ՝ արդյո՞ք կարելի է ստեղծեր աւելի թունդ աստիճան ունեցող քոնիաք։ Վարպետ Մարգարի ստեղծագործական տաղանդը արարեց 50 աստիճանի թնդութեան «Դուին», իսկ 1947 թուականին ալ՝ քոնիաքի արտադրութեան մէջ ամէնէն թունդ՝ 57 աստիճան ունեցող «Երեւան» քոնիաքը։

Ինչպէս յայտնի է Մեծ Բրիտանիոյ վարչապետ Ուինսթոն Չերչիլը կը նախընտրէր միայն հայկական «Դուին» քոնիաքը։ Այն ժամանակ երբ Չերչիլը կը յայտնաբերէ, որ «Դուին» քոնիաքի որակը զգալիօրէն ինկեր է, կը բողոքէ Սթալինին այդ մասին։ Կը պարզուի, որ «Դուին»-ի եւ այլ քոնիաքներու գլխաւոր գիտաճարտարագէտ Մարգար Սեդրակեանը աքսորուեր է։ Չերչիլի բողոքէն անմիջապէս յետոյ Սթալինը ազատ կ’արձակէ Մարգար Սեդրակեանին ու կը վերականգնէ անոր նախկին պաշտօնը^[5]։

Մարգար Սեդրակյան. մարդ, ում շնորհիվ աշխարհը ճանաչեց հայկական կոնյակը

Մեծ լինում են ոչ միայն քաղաքական գործիչները, զորահրամանատարները կամ բանաստեղծները։ Մեծ արհեստավորը, արարողը և պրոֆեսիոնալն ավելի օգտակար է կարող են լինել։ Ահա այսպես, Մարգար Սեդրակյանն իր կոնյակներով այնքան է նվաճել Բորիս Պաստեռնակին, որ նա ամբողջ աշխարհին խոստովանել է՝ կոնյակը հայերեն է խոսում։

Մարգար Սեդրակյանի անվան հետ կապված լեգենդներն անթիվ, անհամար են, թեև հայկական կոնյակի լեգենդն արարած մարդն ինքն էլ է պարուրվում առասպելներով, ինչ արած։ Դրանք թե Ստալինի մասին պատմություններն են, որը սըր Ուինսթոն Չերչիլին այն աստիճան է կախվածության մեջ գցել «Դվին» կոնյակից, որ Չերչիլն արդեն ուտել չի կարողացել առանց մեկ բաժակ այդ խմիչքի և նման շատ այլ պատմություններ։ Հնարավոր է՝ այդ ամենը ճիշտ է, դրա մեջ ոչ մի զարմանալի բան չկա։

Կան նաև անվիճելի փաստեր. օրինակ` ֆրանսիացիները Սեդրակյանին շնորհել են «Համտեսի արքա» տիտղոսը Camus ֆիրմայի կողմից, որի վկայությունը համապատասխան մեծ շքանշանն է։ Դե, իհարկե, անթիվ ոսկե մեդալները բոլոր հնարավոր ցուցահանդեսներում, տոնավաճառներում, մրցություններում և համտես անելու միջոցառումներում ամբողջ աշխարհում։

Մարգար Սեդրակի Սեդրակյանն ապրել է 66 տարի՝ կես դարը ստեղծելով կոնյակներ, որոնցով հիրավի հպարտանում է Հայաստանը, և բոլոր շանսերն ունի շարունակել հպարտանալու, եթե նոր ժամանակները չթելադրեն իրենց պայմանները, ու այդ գանձերը չմոռացվեն և ցրիվ չգան։ Յուրաքանչյուր լեգենդ ունի ճշմարտության իր բաժինը՝ մեծ կամ փոքր, բայց դրանք դատարկ տեղը չեն ծնվում։

Բանն այն է, որ պապիկս ժամանակին կարգին պաշտոն է զբաղեցրել «Արարատ» տրեստում։ Իհարկե, իմ հիշողությունից շատ բաներ ջնջվել են, շատ բաներ չէի կարող իմանալ տարիքի բերումով, բայց ինչ-որ պատառիկներ, հատվածներ պահպանվել են։ Սեդրակյանին չեմ հիշում, թեև, հավանաբար, հանդիպել եմ նրա հետ, իսկ նա, հնարավոր է, առաջին դասարանցուն հյուրասիրել է խաղողի ընտիր ճտով։

Պապս պատմում էր, որ այդ տարիներին, երբ ամբողջ հսկա երկիրն հմայված էր հայկական կոնյակով, Երևանի կոնյակի գործարան են ժամանել պրոֆեսիոնալ համտես անողներ բոլոր շրջաններից, որպեսզի սովորեն նույնպիսի կոնյակ պատրաստել։ Ժամանել են ամենալուրջ արտադրողներ, բայց, միևնույն է, կոնյակը նույն կերպ չի ստացվել։

Նրանք ինչ ասես տարել են Հայաստանից՝ տակառների համար փայտ, տակառներ, նույնիսկ մի անգամ Սեդրակյանի սիրելի աղբյուրից՝ Կաթնաղբյուրից, ջուր են տարել Վրաստան։ Ոչինչ չի օգնել, ստացել են լավ կոնյակներ, նույնիսկ գերազանց, բայց ինչ-որ բան պակասել է։ Անկասկած, Սեդրակյանն ունեցել է իր մասնագիտական գաղտնիքները, դրանք չէին կարող չլինել, նա թաքցրել է դրանք՝ միգուցե հայտնելով միայն իր ամենանվիրված և մտերիմ աշակերտներին։

Հավանաբար, մրցակիցների մոտ պակասել է այդ գաղտնիքների իմացությունը։ Բայց հարցը միայն վարպետի գաղտնիքների մեջ չի եղել։ Պապս ասում էր, որ երբ հայկական կոնյակի տեխնոլոգիայի հետևից եկած հյուրերը մեկնում էին՝ բեռնված տակառներով և ջրով ցիստեռներով, Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս Մարգար Սեդրակյանը նայում էր նրանց հետևից, ժպտում և ասում․ «Տարեք, տարեք, միևնույն է, հայկական արևը չեք տանի»։

«Գաղտնիքներից» մեկը հենց Հայաստանի արևն էր, որի շողերի տակ յուրահատուկ խաղող է աճել, հենց դա էլ օգտագործվել է տեղի արտադրությունում։ Այլ վայրերում աճել է նույն տեսակը՝ նույն հիանալի որակի, դրանից շատ լավ գինիներ են ստացել, որպիսիք չեն ստացել Հայաստանում, բայց կոնյակի համար, կարծել է վարպետը, անհրաժեշտ է հայկական խաղողի այգիների բերքը, որն աճել է հատուկ «կոնյակային» արևի տակ, ջրվել այդ արևից էներգիա կուտակած ջրով։

Կարելի է տանել կոնյակի համար ջուրը, դժվար թե հաջողվի ոռոգման ջրի առաքում կազմակերպել, իսկ արևի հարցում ոչինչ անել չէին կարող։

Սեդրակյանը ծնունդով Վանից էր, երբեք չէր մոռանում հարազատ վայրերը, աղջկան անվանել էր Վանուհի։ 1915թ-ին 8 տարեկան Մարգարին կազակները գտել են հենց իր ծնողների դիակների մոտ և որբանոց հանձնել։ Սեդրակյան ազգանունը տվել են հոր անունից, իրականում ազգանունը, ամենայն հավանականությամբ, Հովհաննիսյան է եղել։

Ասում են՝ վանեցիները մի քիչ ժլատ են և ծածկամիտ։ Մարգարը չի կիսվել իր գաղտնիքներով, բայց գաղտնիքներից մեկն ամեն առավոտ ծագել է իր սիրելի Հայաստանի երկնքում։ Հայկական կոնյակի 12 տեսակները (առնվազն)՝ «Հոբելյանականից» մինչև «Վասպուրական», Մարգար Սեդրակյանի կողմից շշալցված հայկական արև են։

ՄԱՐԳԱՐ ՍԵԴՐԱԿԻ ՍԵԴՐԱԿՅԱՆ

Կոնյակագործ, Հայաստանում կոնյակների արտադրության նոր տեխնոլոգիայի հեղինակ Մարգար Սեդրակի Սեդրակյանը ծնվել է 1907թ-ի մարտի 31-ին հայոց պատմական Վասպուրական նահանգի Արճիշակովիտ (Արճակ) գավառի Խառակոնիս գյուղում:

Վերապրել է Հայոց ցեղասպանությունը, նախնական կրթությունը ստացել է մանկատանը:

1930թ-ին ավարտել է Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտը:

1927թ-ից աշխատել է հայկական կոնյակի նոր տեսակներ ստեղծելու վրա, որն այդ արտադրությանը համաշխարհային ճանաչում է բերել:

1935թ-ից ԽՍՀՄ Համտեսի (դեգուստացիոն) կենտրոնական հանձնաժողովի անդամ էր:

1937թ-ին ստեղծել է իր առաջնեկ՝ «Հոբելյանական» կոնյակը, որը ԽՍՀՄ-ում արտադրված առաջին տեսակավոր կոնյակն էր և օրինակ ծառայեց այլ հանրապետությունների կոնյակագործների համար:

Նաև ստեղծել է «Ընտիր» (1939թ.), «Հայաստան» (1940թ.), «Արտաշատ» (1941թ.), «Դվին» (1942թ.), «Երևան» (1947թ.), «Օդեսա» (1948թ.), «Ուկրաինա» (1949թ.), «Արարատ» (1955թ.), «Տոնական» (1957թ.), «40-ամյա» (1957թ.), «Ախթամար» (1967թ.), «Նաիրի» (1967թ.), «50-ամյա» (1967թ.), «Վասպուրական» (1977թ.) կոնյակները:

1940 թվականից մինչև կյանքի վերջն աշխատել է Երևանի կոնյակի գործարանում՝ որպես գլխավոր ինժեներ-տեխնոլոգ։ 1940-1948 թթ-ին դասախոսել է Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտում: 1940-ական թթ-ի վերջին ձերբակալվել է, ապա արքսորվել Օդեսա, որտեղ որոշ ժամանակ աշխատել է կոնյակի գործարանում:

Հետագայում Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Ուինսթոն Չերչիլի հավանությանն արժանացած «Դվին» կոնյակի հետ կապված ուշագրավ պատմություն է տեղի ունեցել: Այն ստեղծվել է 1937թ-ին, երբ Իվան Պապանինի գլխավորությամբ մի խումբ մասնագետներ ուղևորվեցին դեպի Հյուսիսային բևեռ: Յուրաքանչյուր խորհրդային հանրապետություն ինչ-որ բան նվիրաբերեց այդ գիտարշավի մասնակիցներին. Բելառուսը տրամադրեց տաք շորեր, Ուկրաինան՝ սալ, Հայաստանը՝ կոնյակ: «Պրավդա» թերթում տպագրվեց հոդված և գիտարշավի մասնակիցների լուսանկարը, որում նրանք պատկերված էին կոնյակի տակառը ձեռքերին: Հոդվածում նրանք պատմում էին, որ արշավն անցնում է այնքան սաստիկ ցրտի պայմաններում, որ անգամ 42 աստիճանի թնդության հայկական կոնյակը նրանց չէր տաքացնում: Դրա պատճառով խնդիր դրվեց՝ արդյո՞ք հնարավոր է ստեղծել ավելի թունդ աստիճան ունեցող կոնյակ: Վարպետ Մարգարի ստեղծագործական տաղանդը արարեց 50 աստիճանի թնդության «Դվին», իսկ 1947թ-ին էլ՝ կոնյակի արտադրության մեջ ամենաթունդ՝ 57 աստիճան ունեցող «Երևան» կոնյակը:

Սեդրակյանի ստեղծած կոնյակներն արժանացել են ոսկե մեդալների համամիութենական և համաշխարհային բազմաթիվ մրցույթներում:

Մարգար Սեդրակյանի շնորհիվ Հայաստանում ընդարձակվեցին կոնյակագործության ծավալները, նոր տարածքներ հատկացվեցին բարձր որակի խաղողի հումքի աճեցման համար: Նրա ստեղծած տեսակավոր կոնյակների շնորհիվ ամբողջ աշխարհը ճանաչեց, որ հայկական կոնյակը ֆրանսիականի արժանի մրցակից է:

1961թ-ին արժանացել է Հայկական ԽՍՀ վաստակավոր ինժեների կոչմանը: 1966 թ-ին Մարգար Սեդրակյանին շնորհվել է «Կոնյակի արտադրության բարձր վարպետի կոչում»: 1971 թ-ին ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նախագահությունը նրան շնորհել է Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսի կոչումը՝ պարգևատրելով «Մուրճ ու մանգաղ» ոսկե մեդալով և Լենինի շքանշանով: Արժանացել է Աշխատանքային կարմիր դրոշի և «Պատվո նշան» շքանշանների, ինչպես նաև ֆրանսիական կոնյակի «Կամյու» տան բարձրագույն պարգևի՝ «Համտեսի ասպետ» արծաթե մեծ մեդալի:

1971թ-ին Սեդրակյանին ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նախագահությունը նրան շնորհել է Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսի կոչումը՝ պարգևատրելով Լենինի մեդալով և «Մուրճ ու մանգաղ» ոսկե մեդալով: Նաև արժանացել է «Պատվո նշան» և «Աշխատանքային կարմիր դրոշի» շքանշանների, ինչպես նաև ֆրանսիական կոնյակի «Կամյու» տան բարձրագույն պարգևի՝ «Դեգուստացիայի ասպետ» մեծ մեդալի:

Մահացել է 1973թ-ի սեպտեմբերի 30-ին:

1975 թ-ին Երևանի կոնյակի գործարանի տարածքում կառուցվել է Մարգար Սեդրակյանի հիշատակը հավերժացնող հուշահամալիր, իսկ իր 100-ամյակի կապակցությամբ 2007թ-ին թողարկվել է նրան նվիրված հայկական նամականիշ:

Մարգար Սեդրակյան՝ մարդ, ում շնորհիվ հայկական կոնյակը գրավեց ողջ աշխարհը

23 Հուլիս, 2018 4:33Հասարակություն

Սեդրակյան Մարգար Սեդրակի (մարտի 31, 1907 թ., Խառակոնիս, Արճակ գավառ, Վանի վիլայեթ, Օսմանյան կայսրություն – հոկտեմբերի 1, 1973 թ., Երևան, ՀԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ կոնյակագործ, ՀԽՍՀ վաստակավոր ինժեներ (1961 թ.), Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1971 թ.)։

Մարգար Սեդրակյանի շնորհիվ Հայաստանում ընդարձակվեցին կոնյակագործության ծավալները, նոր տարածքներ հատկացվեցին խաղողի հումքի մշակման և մթերման համար։ Նրա ստեղծած բարձր որակի կոնյակների շնորհիվ ամբողջ աշխարհը ճանաչեց, որ հայկական կոնյակը ֆրանսիականի արժանի մրցակից է։

Մարգար Սեդրակյանը վերապրել է Հայոց ցեղասպանությունը, որին զոհ են գնացել ծնողները և ընտանիքի այլ անդամներ։ Նախնական կրթությունը ստացել է մանկատանը։ 1930 թ-ին ավարտել է Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտը։

1927 թ-ից աշխատել է կոնյակի արտադրության բնագավառում։ 1935 թվականից ԽՍՀՄ Համտեսի (դեգուստացիոն) կենտրոնական հանձնաժողովի անդամ էր։

1940 թվականից մինչև կյանքի վերջն աշխատել է Երևանի կոնյակի գործարանում՝ որպես գլխավոր ինժեներ-տեխնոլոգ։ 1940-1948 թթ-ին դասախոսել է Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտում։ 1940-ական թթ-ի վերջին ձերբակալվել է, ապա արտաքսվել Օդեսա, որտեղ որոշ ժամանակ աշխատել է կոնյակի գործարանում[1]։

Սեդրակյանը ԽՍՀՄ-ում կոնյակի արտադրության նոր տեխնոլոգիայի հիմնադիրն է։ Ստեղծել է հետևյալ կոնյակները.

«Հոբելյանական» (1937 թ., ԽՍՀՄ-ում առաջին բարձրագույն որակի կոնյակը),
«Ընտիր» (1939 թ.),
«Հայաստան» (1940 թ.),
«Արտաշատ» (1941 թ.),
«Դվին» (1942 թ.),
«Երևան» (1947 թ.),
«Օդեսա» (1948 թ.),
«Ուկրաինա» (1949 թ.),
«Արարատ» (1955 թ.),
«Տոնական» (1957 թ.),
«40-ամյա» (1957 թ.),
«Ախթամար» (1967 թ.),
«Նաիրի» (1967 թ.),
«50-ամյա» (1967 թ.)
«Վասպուրական» (1977 թ.)։

1966 թ-ին Մարգար Սեդրակյանին շնորհվել է «Կոնյակի արտադրության բարձր վարպետի կոչում»։ 1971 թ-ին ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նախագահությունը նրան շնորհել է Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսի կոչումը՝ պարգևատրելով «Մուրճ ու մանգաղ» ոսկե մեդալով և Լենինի շքանշանով։ Արժանացել է Աշխատանքային կարմիր դրոշի և «Պատվո նշան» շքանշանների, ինչպես նաև ֆրանսիական կոնյակի «Կամյու» տան բարձրագույն պարգևի՝ «Համտեսի ասպետ» արծաթե մեծ մեդալի։

1975 թ-ին Երևանի կոնյակի գործարանի տարածքում կառուցվել է Մարգար Սեդրակյանի հիշատակը հավերժացնող հուշահամալիր, իսկ 100-ամյակի կապակցությամբ 2007 թ-ին թողարկվել է նրան նվիրված հայկական նամականիշ։

2015 թվականին Երևանի Սայաթ-Նովա 25 հասցեում գտնվող «Արարատ Տրեստ»-ի պատմական շենքի վրա բացվել է Մարգար Սեդրակյանի հիշատակը հավերժացնող հուշատախտակը:

Մարգար Սեդրակյանը ստիպեց աշխարհին խոստովանել, որ կոնյակը խոսում է հայերեն». Բորիս Պաստեռնակ

Հայկական կոնյակի տեխնոլոգը՝ Մարգար Սեդրակյան

ՇՈՂԱԿԱԹ ՀԵՌՈՒՍՏԱԸՆԿԵՐՈՒԹՅՈՒՆ |

https://www.shoghakat.am › telecasts

Տեսաֆիլմ

https://www.shoghakat.am/am/telecasts/25344

12 նոյ, 2021 թ. — Կոնյակագործ Մարգար Սեդրակյանը Խորհրդային Միությունում կոնյակի արտադրության նոր տեխնոլոգիայի հիմնադիրը դարձավ, ստեղծեց ամենահայտնի հայկական …

Մարգար Սեդրակյանը (1907-1973թթ.), կոնյակագործ է, դեգուստատոր, Հայաստանում և Խորհրդային Միությունում սպիրտային խմիչքների արտադրության նոր, յուրօրինակ տեխնոլոգիաների հիմնադիրը: Նրա բաղադրատոմսը ստիպեց աշխարհին հաստատել, որ հայկական կոնյակը ֆրանսիականին արժան մրցակից է:

Հայկական կոնյակի բույրն ու հրապույրը

Հարգանքի տուրք Մարգար Սեդրակյանի հիշատակին

«Քո ստեղծած կոնյակը հայերեն է հնչում», հրճվանքով բացականչել է ռուս նշանավոր բանաստեղծը, իսկ Անգլիայի կառավարության անցյալ դարի քաջածանոթ ղեկավար Ուինստոն Չերչիլը, 1943 թվականին Թեհրանում կայացած երեք մեծ տերությունների ղեկավարների հանդիպման ժամանակ, Խորհրդային միության առաջնորդ Ստալինից հյուրասիրվելով հայկական կոնյակով, հայտարարել է, որ «սա հրաշք է, ու ես այսուհետեւ այս կոնյակն եմ խմելու», որը կոչվում էր «Դվին»։
Երեւանի կոնյակի գործարանի անցյալ դարի նշանավոր կոնյակագործ—գլխավոր տեխնոլոգ Մարգար Սեդրակյանի (1907, Վասպուրականի նահանգի Խառակոնիս գյուղ— 1973, Երեւան) ստեղծած կոնյակներն են համտեսել ու փառաբանել ԽՍՀՄ կին տիեզերագնաց—օդաչուն, Ֆրանսիայի կառավարության ղեկավարը, իսկ Հուսիսային բեւեռի պապանինականների աշավախմբի անդամները նրան ուղղված նամակում խնդրել են, որ ԽՍՀՄ տեսակավոր կոնյակների հիմնադիրը իրենց համար ստեղծի նոր, ավելի մեծ թնդության կոնյակ, քանի որ բեւեռում ավելի ցուրտ է։ Եվ վարպետը նրանց համար ստեղծել է ավելի «ցրտադիմացկուն» կոնյակ։
Այս ամենի մասին ինքնատիպ բեմադրությամբ (սցենարի հեղինակ՝ մանկավարժ Թամարա Ղարագյոզյան) երեկ Երեւանի մանկապատանեկան ստեղծագործության կենտրոնի դահլիճում պատմեցին Մաշտոցի անվան երկարօրյա կրթական համալիրի տնօրեն Մարգարիտ Հարությունյանը, դպրոցի մանկավարժներն ու աշակերտները։
Եվ իր ստեղծած կոնյակներով («Հոբելյանական», «Ընտիր», «Դվին», «Երեւան», «Տոնական», «Ախթամար», «40 տարի», «Հայաստան», «50 տարի», «Նաիրի», «Վասպուրական» եւ այլն) նա համաշխարհային ասպարեզներ է նվաճել, արժանանալով տարբեր պարգեւների ու կոչումների։
Պատմում են, թե անցյալ դարի 60—ական թվականներին, երբ Երեւանի կոնյակի գործարան էր այցելել Խորհրդային երկրի ղեկավար Նիկիտա Խրւշչովը, Մարգար Սեդրակյանը նրան մեկ գավաթ կոնյակ է հյուրասիրել, որը նրա տարեկիցն էր։ Խմելուց հետո Խրուշչովն ասել է, որ դա անմահական խմիչք է, եւ երբ հայ կոնյակագործը մեկ գավաթ էլ է առաջարկել, ԽՍՀՄ ղեկավարը հրաժարվել է, ասելով՝ «Ես այնքան էլ լավ խմող չեմ, ուրիշ բան է, եթե այստեղ լինեին Բրեժնեւը կամ Պոդգոռնին»։
Շուրջ երկու ժամ տեւած ներկայացման գլխավոր հերոսը Մարգար Սեդրակյանն էր՝ իր ուրախություններով, հիսթափություններով, 1937—ի դառնություններով ու աքսորով, կրկին իր մասնագիտությանը վերադարձով։
Ներկայացման կենսագրական պատմությունը շաղախված է Մարգար Սեդրակյան ծնած ժողովրդի պատմությամբ, պատմական Հայաստանի կորած հողերով ու 1915 թվականի Մեծ եղեռնով, ազգային—ազատագրական պայքարով ու նոր Հայաստանի վերածնունդով, Շառլ Ազնավուրով ու Քըրք Քըրքորյանով, ազգի ուրիշ զավակներով, ժողովուրդների բարեկամության սիրով, երգերով, պարերով, երաժշտությամբ ու պոեզիայով։
Պատվո արարողությանը եկել էին կառավարության անդամներ, ԱԺ պատգամավորներ, գրականության եւ արվեստի մարդիկ, կոնյակագործներ, ինչպես նաեւ՝ Մարգար Սեդրակյանի դուստրը, թոռները, ծոռը։
Արարողության ավարտին բեմից ներկաներին դիմեց Մարգար Սեդրակյանի դուստր Վանուհի Սեդրակյանը։ «Ես շատ հուզված եմ։ Բառեր չեմ գտնում ասելու, թե ինչքան եմ շնորհակալ ուսուցչական կազմին, տնօրինությանը, երաժշտական ձեւավորողներին, երեխաներին՝ այս գեղեցիկ հանդիպման համար։ Ունկնդրելու պահին ամեն րոպե ես հուզվում էի։ Չէի պատկերացնում, որ այսքան ջերմություն կհաղորդվի լսարանին։
Մարդն ապրում է այնպես, որ ինչ–որ հիշողություն թողնի իրենից հետո։ Իմ հայրը նույնպես որոշ հիշողություն թողել է։ Որպես դուստր ես պարտավոր եմ վառ պահել նրա հիշատակը։ Բայց այն, ինչ ցույց տվեցին այս երեխաները, վկայեց, որ նրա հիշատակը ոչ միայն ընտանիքը պիտի պահի—պահպանի, այլեւ ամբողջ հայ ժողովուրդը։ Հայտնի է, որ իմ հայրը երբեք չի կամեցել լինել գործարանի տնօրեն, ինչքան էլ որ իրեն առաջարկել են։ Հրաժարվել է, ասելով, որ ինքը կաշխատի որպես գլխավոր ինժեներ—տեխնոլոգ։ Այդպես էլ արել է, ստեղծելով հայկական կոնյակները։ Դրանք նա ստեղծել է մեր ազգի համար։ Մեր ազգը մի մեծ ընտանիք է, որի անդամն էր նաեւ հայրս, եւ իր ընտանիքի համար նա թողել է իր ստեղծագործությունները։ Կարծում եմ, որ ես հպարտ եմ նրա ստեղծածով, կարծում եմ, որ նրա ստեղծածով հպարտ է մեր հայկական պետությունը, որով նա ներկայանում է տարբեր երկրներում։ Նա հայկական կոնյակը դարձրեց ներկայանալի ամբողջ աշխարհում, նրան բերելով «լեգենդար» տիտղոս»,–ասաց տիկին Սեդրակյանը։
Արարողության ներկաների թվում էր Երեւանի գինու, օղու, կոնյակի կոմբինատի գլխավոր տեխնոլոգ Ժորա Բայրամյանը, ով Մարգար Սեդրակյանին հիշում է այն տարիներից, երբ ինքը ուսանող էր Երեւանի գյուղատնտեսական ինստիտուտում, Մարգար Սեդրակյանը՝ դասախոս։ «Բացսիրտ մարդ էր, հումորը՝ անպակաս։ Եվ որ ամենակարեւորն էր՝ ուսանողներին սովորեցնում էր այնպես, ինչպես որ վայել էր արտադրության բարեխիղճ կազմակերպչին։ Դրա համար մինչեւ այսօր էլ մենք նրան հիշում ենք սիրով, ջերմորեն ու երախտագիտությամբ, հիշում մի մարդու, ով համաշխարհային գագաթներ հասցրեց հայկական կոնյակի բույրն ու փառքը»,–ասաց նա։

Վանիկ ՍԱՆԹՐՅԱՆ

Армянский винодел, который стал создателем советских коньяков, получивших мировое признание

11.07.2021

4421

Сам Бог создал Армению для коньяка.

Библейская легенда гласит. После 150 дней странствий Ковчег Ноя пристал к горе Арарат. И Ной посадил в долине горы виноградную лозу. Это стало началом виноградарства и виноделия в Армении.

Красивая легенда о зарождении виноделия в Армении.

Но прославил виноделие в Армении Маркар Седракян. Его с полным основанием можно назвать “отцом” советского и армянского коньяка. Недаром Борис Пастернак сказал о мастере, что Маркар Седракян заставил мир признать, что коньяк говорит на армянском языке.

Детство будущего мастера коньячных дел прошло в детском доме.

В 1930 году 23 – летний Маркар получил диплом Ереванского сельскохозяйственного института по специальности “коньяковед”.

В 1932 году начал работу на Шустовском заводе коньячных спиртов.

В 1937 году на свет появился коньяк “Юбилейный”. Винодел хотел назвать его “Армения”. Но побоялся, что могут обвинить в национализме. И коньяк получил название “Юбилейный”. Тем более подоспел юбилей Великой Октябрьской революции – 20 лет.

Имя Маркара Седракяна чаще всего связывают со знаменитым коньяком “Двин”, который полюбился Уинстону Черчиллю.

А история создания этой марки коньяка началась еще в 1937 году. В этом году вся страна снаряжала экспедицию папанинцев на Северный полюс. Украинцы прислали сало, армяне подарили бочку коньяка, белорусы привезли теплую одежду.

Но 42 – градусный коньяк не мог согреть членов экспедиции на Северном полюсе. О чем они рассказывали в своих письмах. И перед виноделами Советского Союза была поставлена задача – создать коньяк с более высоким содержанием спирта.

И Маркар первым справился с этой задачей. На свет появился коньяк “Двин”. Двин – название древней столицы Армении.

Чем же так необычен коньяк “Двин”?

Коньяк имеет темно-золотистый цвет, готовился из коньячных спиртов 10 – летней выдержки, в состав купажа коньяка входила родниковая вода из Катнахбюрского источника около Еревана.

Не только английский премьер – министр отдавал предпочтение армянскому коньяку, но и даже французские политики выбирали коньяк советского мастера. Премьер – министр Франции Кристиан Пино в 50 – е годы прошлого века посетил Армению и ему предложили коньяк “Наполеон”. Но господин премьер-министр сказал:

Уберите, пожалуйста, это. Принесите, если можно, “Двин”.Кристиан Пино

В 1946 году винодел был репрессирован и сослан в Одессу. Маркару Седракяну припомнили первый год начала войны, когда мастер отказался взрывать коньячный завод в Ереване.

В Одессе Маркар Седракян стал работать на местном заводе коньяков. Из ссылки ему помог “вернуться” его “поклонник” – Черчилль.

Качество, поставляемого коньяка, бывшему премьер – министру Великобритании упало. И тогда выяснилось, что запасы коньячного спирта закончились. Делать новый купажированный спирт оказалось некому, технология была нарушена, что и заметил Черчилль.

Маркар Седракович говорил:

Армянский коньяк начинается, прежде всего, с винограда сортов “кахети”, “мсхали” и “гаран дмак”. Коньяк – не пиво или водка. Пусть меньше его будет, но зато настоящий. И залпом нельзя его глушить. Только глоточками, из прозрачного кубка, чтобы лучи солнца в нем искрились.М. Седракян

В Одессу было направлено распоряжение – вернуть Маркара Седракяна обратно в Ереван. Но винодел и в этот раз не подчинился, отказался возвращаться. А свою ссылку в Одессе просил считать командировкой.

За свою жизнь мастер создал 15 видов коньяка: “Арарат”, “Двин”, “Наира”, “Одесса”, “Украина” и так далее.

В СССР получил звание Героя Социалистического Труда. Талант Маркара Седракяна получил признание и у французов, истинных ценителей коньяка. Был награжден большой серебряной медалью “Рыцарь дегустации”. Получал награды и медали и на международных выставках.

Маркара Седракяна не стало в 1973 году.

Но он по праву может считаться “отцом” армянского и советского коньяка.

ВСЕ ЦВЕТА АРМЯНСКОЙ ДУШИ

История легенды: ереванский коньячный завод «АрАрАт» отмечает 130-летие

/ Страна Армян / 03.09.2017

В 1887 году купец первой гильдии Нерсес Таиров построил в Ереване первый винно-коньячный завод, который в 1899 году, получив статус поставщика армянского коньяка ко двору Его Императорского Величества, перешел в ведение знаменитого в России конца XIX века товарищества «Н.Л.Шустов и сыновья» и стал в обиходе именоваться «шустовским заводом».

После революции предприятие Шустовых было национализировано правительством первой Республики Армении, и завод возродился под названием Винно-коньячный трест «Арарат».

Непосредственно изготовление коньяка производились тогда по классической французской технологии, так как французские коньяки, к тому времени имевшие практически 150-летнюю историю, уже снискали заслуженную славу и популярность. Коньяк «заговорил» по-армянски в 1937 году. Илья Эренбург писал тогда: «Все привыкли, что коньяк говорит по-французски, а он вдруг заговорил на новом, непривычном специалистам армянском языке». Создателем бренда прославленных армянских марочных коньяков от «Юбилейного» до «Васпуракана» звали Маркар Седракян. Вряд ли в коньячном мире найдется другой мастер, сделавший такое количество открытий и создавший столько коньяков. Седракяну потребовалось около 10 тысяч опытов, чтобы открыть свой первый коньяк «Юбилейный», который одновременно стал и первым в СССР коньяком высшего сорта. Но чтобы этот коньяк родился в 1937 году, автору нужно было самому остаться в живых…

Маркару было 28 лет, когда он начал тщательно изучать огромное количество литературы касательно производства коньяка, постоянно докапываясь до технологических тонкостей. Итогом его усилий стала серия из 15 марочных продуктов, созданных за период с 1937-1977 годы. И каждый – со своей захватывающей историей и с золотыми медалями, полученными на всесоюзных и мировых смотрах. Седракян говорил: «Раньше знали лишь коньяки северного типа. Образцом его считается французский с характерным мягким мыльным тоном и цветочным букетом. Армянский коньяк положил начало коньякам южного типа с ванильным тоном, нежным ароматом и богатым букетом, в котором очень много солнца». Если варпет Маркар, член Центральной дегустационной комиссии СССР с 1935 г. и главный инженер-технолог Ереванского коньячного завода с 1940 г., попробовав, говорил, что это – «золото», коньяк получал высшие награды на международных выставках. Благодаря его стараниям в Армении для расширения масштабов коньячного дела были освоены новые территории под отборные сорта сырьевого винограда, окреп и вырос коньячный завод, а Седракян стал основателем новой технологии изготовления коньяков не только в Армении, но и в СССР.

Есть много историй, связанных с тем или иным детищем Седракяна. И больше всех – про «Двин», ставший любимым напитком английского премьера Уинстона Черчилля. Его 50-градусную крепость «заказали» полярники-папанинцы, снарядившие экспедицию на Северный полюс. Тогда каждая республика что-то подарила членам экспедиции. Белорусы дали теплую одежду, украинцы поставили сало, а армяне – свои коньяки. Об этом была статья в газете «Правда» с фотографией героев с бочкой коньяка и письмом. В письме папанинцы написали, что им настолько холодно, что 42-градусный коньяк их не согревает. И тогда была поставлена задача: можно ли изготовить коньяк, имеющий более высокий градус? Поиски мастера привели его к созданию потрясающего 50-градусного терпкого коньяка «Двин». С того времени началось создание высокоградусных коньяков, а презентация коньяка «Двин» прошла на Тегеранской конференции лидеров антигитлеровской коалиции Сталина, Черчилля и Рузвельта в ноябре 1943 г. Черчиллю – тонкому ценителю качественного алкоголя – коньяк очень понравился, и Сталин стал регулярно снабжать им британского премьера. После 1943 г. ежегодно до смерти Черчилля раз в квартал в Лондон отправляли десять ящиков божественного коньяка «Двин». Про тот же «Двин» существует и другой рассказ очевидца. Так, в 1956 г., когда премьер-министр Франции Пино приехал с визитом в Ереван, хозяева в порыве гостеприимства раздобыли из Москвы французские коньяки. Пино, взглянув на них, выразительно заметил: «Уберите, пожалуйста, это. Если можно, принесите «Двин».

В 1947-м Седракяна арестовывают за дела минувших лет: в начале войны, когда решалась судьба страны, все заводы и фабрики в приграничных республиках, не эвакуированные в Сибирь, были заминированы, поскольку существовала реальная угроза нападения Турции и Японии. Был заминирован и ереванский коньячный завод. Однако Седракян даже не допускал мысли о взрыве своего «детища». Это был очень смелый шаг, равносильный в военное время измене. Несколько месяцев его продержали в одной из ереванских тюрем, а потом отправили в ссылку. От Сибири варпета спас нарком внешней торговли и пищевой промышленности А.Микоян. Приехав в Ереван, Анастас Иванович не интернировал его из высыльных списков, а лишь направил в другом направлении – в Одессу, основывать одесский коньячный завод. Поэтому по одним спискам Седракян находился в ссылке, а на самом деле в это время он создавал одесский коньяк на местном заводе. Вот почему после высылки на ереванском заводе закончились купажированные Седракяном запасы коньячного спирта. И некому было делать новый купаж «Двина». Рецептура Седракяна была нарушена и это сразу же заметил Черчилль. В том же 1947 г. Черчилль написал письмо Сталину, в котором выразил недовольство изменившимся качеством и вкусом любимого напитка. Сталин отреагировал молниеносно – узнав, что на заводе нет мастера, а создатель этого купажа Седракян находится в ссылке, приказал немедленно освободить его из лагеря, восстановить в должности главного технолога завода и вернуть партбилет. С того времени британский премьер продолжал получать свой любимый коньяк, выпивая, как вспоминают современники, по бутылке в день. И если бы не любовь британского премьера к армянскому «Двину», то, возможно, Седракян до конца жизни оставался бы в ссылке.

Когда-то варпет Маркар и его помощники подготовили и заложили на выдержку в коллекционное хранилище марочные спирты, которые должны были созреть к 100-летию Октябрьской революции – то есть в нынешнем году. Знать бы только, созрели ли эти спирты, сохранились?.. – Кари АМИРХАНЯН, Новое время –

МАРКАР СЕДРАКЯН — СОЗДАТЕЛЬ КОНЬЯЧНЫХ ВИДОВ

За свою жизнь Маркар создал 15 видов коньяка, среди которых знаменитые «Арарат», «Армения», «Наири» и другие.

Маркар Седракян родился в 1907 году в селе Хараконис (Ван, Османская империя). Родители Седракяна стали жертвами геноцида и мальчик попал в детский дом. Начальное образование он получил там же, а уже в 1930 году окончил Ереванский сельскохозяйственный институт.

Свой первый коньяк Маркар создал в 1937 году, тогда ему было 28 лет, и напиток тут же стал первым в СССР коньяком высшего сорта. Он гордился своей родиной и очень хотел назвать его «Армения».

Однако на дворе были страшные времена массовых репрессий, расстрелов и ссылок. Последовав совету великого армянского поэта и писателя Аветика Исаакяна, Седракян не стал называть коньяк «Армения», чтобы избежать обвинений в национализме. Было решено дать производству более нейтральное название – «Юбилейный».

Свою «Армению» Седракян создал чуть позже, в 1940 году.

Седракян также дружил с советским политическим деятелем Анастасом Микояном. Тот называл варпета Маркара — человеком, который обманул Сталина. Во время войны все заводы, выпускающие спиртные напитки на территории СССР считались военными, поскольку поставляли спирт для солдат.

Для офицеров же посылался коньячный спирт. «Отец народов» издал указ, что все спирты следует отправлять, оставив на хранение только готовую коньячную продукцию, т.е. уже готовые коньяки. Седракян тут же после оглашения указа вылетел в Москву.

В Центральной дегустационной комиссии, членом которой он являлся, работала товарищ Снеговская, с которой у Маркара сложились очень доверительные и теплые отношения.

Через нее, под угрозой уголовного дела, он задним числом (мартом 1941 г.) напечатал около 1000 этикеток и утвердил вместе с ней, что, якобы, выпускался коньяк «Арташат» и под этим именем Армянская ССР сохранила все свои спирты.

Но самая интересная история связана с созданием коньяка «Двин», ставшего любимым напитком английского премьера Уинстона Черчилля.

Все началось в 1937 году, когда папанинцы снарядили экспедицию на Северный полюс. Каждая республика что-то подарила членам экспедиции. Белорусы дали теплую одежду, украинцы поставили сало, а армяне — свои коньяки.

В газете «Правда» есть статья с опубликованным папанинцами письмом и фотографией, где они вместе держат бочку коньяка. В письме они написали, что им настолько холодно, что 42 градусный коньяк их не согревает.

И тогда была поставлена задача: можно ли изготовить коньяк, имеющий более высокий градус? С этих пор и началось создание высокоградусных коньяков. Поиски мастера привели его к созданию потрясающего 50-ти градусного терпкого коньяка, который он назвал «Двин» – именем древней армянской столицы.

Презентация нового коньяка «Двин» прошла в 1943 году в Тегеране, на совместной конференции трех мировых лидеров – Иосифа Сталина, Уинстона Черчилля и Франклина Рузвельта.

С тех пор ежегодно и до самой смерти Черчилля, раз в квартал в Лондон отправляли десять ящиков коньяка «Двин». Каждый ящик содержал 20 бутылок.

В 1946 году Маргар Седракян был репрессирован и сослан в Одессу. Там он несколько лет проработал на местном коньячном заводе. И если бы не любовь британского премьера к армянскому «Двину», то возможно, Седракян до конца жизни оставался бы в ссылке.

В 1947 г. Черчилль пишет письмо И. Сталину, в котором выражает недовольство качеством и вкусом любимого напитка. В Москве был дан приказ разобраться. Выяснилось, что на заводе нет мастера и что он в Сибири. Однако и в Сибири его не было. На одном из заседаний Политбюро Микоян рассказал Сталину, что Седракяна сослали по какому-то нелепому обвинению.

Однако варпет Маркар, сдав всю взрывчатку в КГБ, настоятельно отказался взрывать «свое детище». Это был очень смелый шаг, поскольку в сталинское время неподчинение приказам военного времени было равносильно измене. За что после войны, в 1947 году Седракяна сняли с должности и арестовали.

Варпета спасает друг, Микоян. Приехав в Ереван, Анастас Иванович не интернировал его из высыльных списков, а лишь направил в другом направлении – в Одессу, основывать одесский коньячный завод. Поэтому по одним спискам Седракян находился в ссылке, а на самом деле, в это время он создавал одесский коньяк на местном заводе.

Вот почему после высылки на заводе закончились купажированные Седракяном запасы коньячного спирта. И некому было делать новый купаж коньяка «Двина». Рецептура Седракяна была нарушена и это сразу же заметил Черчилль.

Маркару тут же пришло распоряжение вернуться в Ереван, но Седракян отказался, поставив условие: нахождение в Одессе должно официально считаться командировкой, но никак не ссылкой. Через полтора года нахождения в Украине и создания украинских коньяков «Одесса» и «Украина», Седракян возвращается в Ереван, на этом и заканчивается его ссылка-командировка.

Седракян скончался в 1973 году, в возрасте 66 лет. Созданные им коньячные марки неоднократно получали наивысшие награды на всесоюзных и международных выставках, а он сам был удостоен высокого звания Героя Социалистического Труда. Также был награжден высшим отличием французского коньячного дома «Камю» — большой серебряной медалью «Рыцарь дегустации».

Сегодня, на территории армянского коньячного завода можно увидеть памятник человеку, который посвятил свою жизнь делу сохранения и популяризации армянского коньяка — Маркару Седракяну.

Инесса Саргсян

Маркар Седракян (1907-1973) – коньяковед, дегустатор, создатель новой уникальной технологии производства спиртных напитков в Армении и СССР. Его рецептура заставила весь мир признать, что армянский коньяк – достойный конкурент французскому.

Никогда не опаздывайте к обеду,

курите гаванские сигары

и пейте армянский коньяк!”

У. Черчилль

Маркар Седракович Седракян благодаря своеобразной рецептуре покорил не только Советский Союз, но и миллионы людей за пределами СССР. Б. Пастернак писал, что Маркар Седракян заставил мир признать, что коньяк говорит на армянском языке.

Свой первый коньяк М. Седракян создал в 28 лет, и он тут же стал первым в СССР коньяком высшего сорта. Он гордился своей родиной, своим народом, своей древней культурой и поэтому очень хотел назвать его «Армения». Однако шел год 1937: время массовых репрессий, расстрелов, ссылок… И великий армянский поэт и писатель А. Исаакян, имея богатый жизненный опыт посоветовал Седракяну не спешить с подобным решением. Поскольку данный шаг мог быть расценен, как акт национализма, что каралось по всей строгости закона.

– Сынок не спеши, еще успеешь воплотить свою мечту. Ты же видишь какие нынче времена, неизвестно что будет завтра. Назови коньяк каким-нибудь нейтральным именем. Это нейтральное имя тебя спасет, вот увидишь! – говорил Исаакян

– А как же мне его назвать?

– Назови его «Юбилейный». И название нейтральное и советской власти хорошо.

Так появился первый в ситории армянский марочный коньяк. Седракян этим поступком укрепил свои позиции как на заводе, так и в глазах советской власти и в 1940 г.создал, как ему и говорил Исаакян, свою «Армению».

На «Праздничный» коньяк повлиял сам А.И. Микоян, с который дружил с варпетом (мастером) Седракяном. Около 3 лет коньяк «Праздничный» выпускался под другим названием. «Праздничный» – это очень мягкий и вкусный коньяк… Поэтому изначально он выпускался под именем «Десертный». Однажды во время очередного визита А.И. Микояна в Армению, Седракян показал ему свое новое творение. Микоян удивился названию этого напитка:

– Маркар Седракович, Неужели не чувствуешь какой вкусный коньяк?! Почему он зовется «Десертный»?

– Его надо пить не во время обеда, а после него, как женщину, ответил Седракян.

– Да, но женщина это же еще и праздник, – сказал Микоян.

– Ты прав, Анастас Иванович, с этого дня коньяк будет называться «Праздничным».

А. Микоян называл варпета Маркара – человеком, который обманул Сталина. Во время войны все заводы, выпускающие спиртные напитки на территории СССР считались военными, поскольку поставляли спирт для солдат (солдатский паек). Для офицеров же поставлялся коньячный спирт. «Вождь народов» издал указ, что все спирты следует отправлять и оставить на хранение только готовую коньячную продукцию, т.е. уже готовые коньяки.

Седракян тут же после оглашения указа вылетел в Москву. В Центральной дегустационной комиссии, членом которой он и сам являлся, работала товарищ Снеговская, с которой у М. Седракяна были очень доверительные теплые отношения. Через нее под угрозой уголовного дела, он задним числом (мартом 1941 г.) напечатал около 1000 этикетов. И утвердил вместе с ней, что, якобы, выпускался коньяк Арташат и под именем Арташат АрмССР сохранила все свои спирты.

Все помнят времена, когда армянский коньяк являлся обязательным атрибутом на столе советского человека. Вопрос почему? Ведь коньяк выпускало кроме АрмССР еще 6 республик. Дело в том, что все республики кроме Армении израсходовали свои спирты для нужд Красной Армии. А благодаря Маркару Седракяну Армянский коньячный завод после войны сохранил все запасы коньячных спиртов и довольно быстро завладел рынком Советского Союза. Что касается коньяка Арташат, то такого коньяка у нас не было, он был выпущен в единичных экземплярах.

Но одна из самых важных историй в жизни великого мастера произошла с созданием коньяка «Двин», который обожал премьер-министр Британской империи У. Черчилль. «Двин», также как и остальные коньяки М. Седракяна имеет очень богатую историю создания. Все началось в 1937 г., когда папанинцы снарядили экспедицию на Северный полюс. Каждая республика что-то подарила членам экспедиции. Белорусы дали теплую одежду, украинцы поставили сало, армяне свои коньяки. В газете «Правда» есть статья с опубликованным папанинцами письмом и фотографией, где они вместе держат бочку коньяка. В письме они написали, что им настолько холодно, что 42 градусный коньяк их не согревает. И тогда была поставлена задача: можно ли изготовить коньяк, имеющий более высокий градус? С этих пор с 1937 г. начались создание высокоградусных коньяков. Поиски варпета Седракяна привели его к потрясающему 50-ти градусному терпкому коньяку, который он назвал «Двин» – именем древней армянской столицы, основанной в 335 г.

В Советское время, особенно в сталинскую эпоху, назвать что бы то ни было Двином было довольно рискованно. Подобный шаг мог быть расценен как проявление национализма. Это в особенности касается армянского коньяка, который являлся частью дипломатического протокола (водка, сало, армянский коньяк). Было решено направить в Тегеран, на конференцию трех лидеров совершенно новый коньяк, который на свой страх и риск М. Седракян называет «Двин» в честь одной из армянский столиц. Название «Двин» – не случайное. Варпет Маркар прекрасно понимал, что презентация этого коньяка пройдет за пределами как самой Армении, так и за пределами СССР, а это значит, что через этот напиток многие познакомятся с Арменией и ее культурой. А название «Двин» лишь усилит этот эффект. И он оказался прав, поскольку презентация «Двина» прошла на Тегеранской конференции трех лидеров (Сталина-Рузвельта-Черчилля) в ноябре 1943 г.

Во время II Мировой войны, когда решалась судьба человечества «вождь народов» И. Сталин всячески пытался угодить западным лидерам, дабы улучшить положение советских солдат, сражавшихся в неравном бою с нацистскими войсками. Темой №1 являлся вопрос о втором фронте, дату открытия которого премьер-министр Британской империи постоянно затягивал.

Кроме того, отношения между Москвой и Лондоном переживали не лучшие времена, а сам Черчилль был ярым поборником коммунизма. Однако план Сталина заключался в ублажении своего «коллеги» кавказским гостеприимством. Сначала при первой встрече в Москве в 1942 г. гостю был оказан шикарный прием. По личному распоряжению Сталина тайно изучались манеры и пристрастия британского премьера, который как выяснилось обожал не только гаванские сигары, но также крепкий французский коньяк, бутылку которого он выпивал ежедневно.

Поскольку одним из основных вопросов Тегеранской конференции стал вопрос об открытии второго фронта, Сталин решил преподнести британцу необычный подарок. На одной из двусторонних встреч Сталина и Черчилля, премьеру Британии подали армянский коньяк «Двин». Черчилль, являясь большим любителем и ценителем алкогольных напитков не верит, что пробует армянский коньяк, поскольку в СССР не работало ни одного иностранного специалиста в этой области. В тот же день Сталин дарит коллеге две бутылки «Двина». А вопрос об открытии второго фронта решился установлением точного срока высадки союзников в Европе.

После 1943 г. ежегодно до смерти У. Черчилля раз в квартал в Лондон отправляли десять ящиков коньяка «Двин». Каждый ящик содержал 20 бутылок.

Поскольку высылалась посылка дипломатической почтой, за процессом строго следил КГБ. Любая отправка такого рода делалась в трех экземплярах: 2 бутылки – остаются на заводе, два – в Москве на Лубянке, остальное шло в место назначения.

В 1947 г. У. Черчилль пишет письмо И. Сталину, в котором выражает недовольство качеством и вкусом любимого коньяка. В Москве был дан приказ разобраться. Выяснилось, что нет мастера на заводе и что он в Сибири. Однако и в Сибири его не было. На одном из заседаний Политбюро А. Микоян рассказал Сталину, что Седракяна сослали по нелепому обвинению.

Дело в том, что в начале войны, когда решалась судьба Советского Союза, все заводы и фабрики в приграничных республиках, не эвакуированные в Сибирь, были заминированы, поскольку существовала реальная угроза нападения Турции и Японии. Был заминирован и ереванский коньячный завод. Однако варпет Маркар, сдав оружие в КГБ, настоятельно отказался взорвать «свое детище». Это был очень смелый шаг, поскольку в сталинское время неподчинение приказам военного времени были равносильны измене. За что после войны в 1947 г. М. Седракяна сняли с должности, арестовали.

Варпета спасает наркомом внешней торговли и пищевкусовой промышленности А. Микоян. Приехав в Ереван, Анастас Иванович из высыльных списков Седракяна не интернировал, а лишь направил в другом направлении – в Одессу, основывать одесский коньячный завод. Поэтому по одним спискам Седракян в ссылке, а на самом деле он на одесском заводе создает одесский коньячный завод.

Вот почему на заводе после высылки закончились купажированные Седракяном запасы коньячного спирта. И некому было делать новый купаж коньяка «Двина». Рецептура Седракяна была нарушена. Это и заметил Черчилль.

Тут же варпету пришло распоряжение вернуться в Ереван, но Седракян отказался, поставив условие: нахождение в Одессе должно официально считаться командировкой, но никак не ссылкой. Через полтора года нахождения в Украине и создания украинских коньяков «Одесса» и «Украина» Седракян возвращается в Ереван и на этом заканчивается его командировка. Вот почему его стаж работы не прерывался ни на минуту и составл более 50 лет и был отмечен высшей наградой СССР медалью «Золотая звезда» Героя Социалистического труда. Это тот редчайший случай, когда «дело» спасло своего «мастера».

Կոնյակի արվեստի աստվածը. ինչպես է Չերչիլը փրկել սիրած խմիչքը ստեղծող Մարգար Սեդրակյանին

Ուղիղ 45 տարի առաջ` 1973թ–ի հոկտեմբերին, մահացել է Մարգար Սեդրակյանը` կոնյակի արտադրության մասնագետը, որը ստեղծել է հայկական և ուկրաինական կոնյակների լավագույն տեսակները։ Նրա շնորհիվ է Երևանի կոնյակի գործարանը հսկա դարձել։

ԵՐԵՎԱՆ, 16 հոկտեմբերի — Sputnik. Բրիտանական կառավարության լեգենդար ղեկավար Ուինսթոն Չերչիլը մեծ դեր է խաղացել իր սիրած խմիչքի` կոնյակի պահպանման գործում։ Ինչպես գրում է ռուսական «Էքսպրես գազետան», նրա էլիտար խմիչքները չլսված հաջողություն են վայելել դիվանագիտական ընդունելությունների ժամանակ, իսկ սըր Ուինսթոն Չերչիլը մի անգամ խորհուրդ է տվել. «Երբեք մի ուշացեք ճաշից, հավանյան սիգարներ ծխեք և հայկական կոնյակ խմեք»։

Մի գավաթ «դիվին»` «կոնյակի» փոխարեն. ո՞վ և ինչո՞ւ հայերին չի թողնում կոնյակ խմել

23 հուլիսի 2018, 11:33

Եվ ստացվել է այնպես, որ հենց հայտնի բրիտանացի քաղաքական գործիչը, նույնիսկ չիմանալով այդ մասին, 40-ականներին փրկել է հայկական կոնյակների «հայր» Մարգար Սեդրակյանին տխուր ճակատագրից։

Ցեղասպանություն տեսած Մարգար Սեդրակյանը ծնվել է 1907թ-ին Օսմանյան կայսրության Խառակոնիս գյուղում։ Մեծացել է Երևանի մանկատանը, որտեղ նրան տեղավորել են հարյուրավոր այլ ծնողազուրկ երեխաների հետ։

23 տարեկանում Մարգարն ավարտել է գյուղատնտեսական ինստիտուտը, իսկ հինգ տարի հետո մշակել առաջին բարձրակարգ խորհրդային կոնյակի կուպաժը։ Նա շատ է ցանկացել նոր խմիչքին տալ «Հայաստան» անվանումը, բայց իմացող մարդիկ համոզել են նրան կանգ առնել «Հոբելյանական» չեզոք անվան վրա։ Եվ ճիշտ են արել. 1937-38թթ-ին լիովին կարելի էր դառնալ ազգայնամոլության մասին քրեական գործի մասնակից։

1940թ-ին երիտասարդ 33-ամյա տղամարդն արդեն համարվել է Խորհրդային Միությունում կոնյակի լավագույն համտեսողը` դառնալով Երևանի կոնյակի գործարանի գլխավոր ինժեներ-տեխնոլոգը։

Ինչպես է հայկական կոնյակը ծովակալ Իսակովին «վերածել» հայի

9 մայիսի 2018, 12:33

Նա կոնյակի սպիրտ պատրաստելու նոր տեխնոլոգիա է մշակել` աշխարհին պարգևելով «Ընտիր» (1939) և երկար սպասված «Հայաստան» (1940) կոնյակները։

1941թ-ին մեկնարկած Մեծ հայրենականը կարող էր մի մեծ խաչ քաշել ԽՍՀՄ կոնյակի արտադրության վրա։ Ընկեր Ստալինն անձամբ կարգադրել էր, որ ոգելից խմիչքներ արտադրող բոլոր ընկերություններն անցնեն ռազմականի շարքը։

Դրանք պետք է ականապատվեին և պայթեցվեին, եթե Թուրքիան կամ Ճապոնիան հանկարծ հարձակվեին։ Մարգար Սեդրակյանը հրաժարվել էր կատարել այդ հրամանը և պայթուցիկ նյութերն իր ձեռքով հանձնել էր Ներքին գործերի ժողովրդական կոմիսարիատ։ 6 տարի անց նա դրա համար հեռացվել էր աշխատանքից և ձերբակալվել։

Երկրի գլխավոր դեգուստատորը ևս մեկ պաշտոնեական հանցագործություն է կատարել։ Բանն այն է, որ բոլոր հասարակ սպիրտերը նախատեսվել է ուղարկել ռազմաճակատ, որտեղ դրանք տրամադրվել են զինվորներին գրոհից առաջ։ Կոնյակի սպիրտերը տվել են սպաներին և գեներալներին։ Գործարանի պահեստներում պետք է մնային միայն ավելի վաղ թողարկված պատրաստի կոնյակները։

Մարգար Սեդրակյանն օգտագործել է իր հոտառությունը, որպեսզի համոզի Կենտրոնական դեգուստացիոն հանձնաժողովի աշխատակից, ընկեր Սնեգովսկուն անօրինական կերպով տպել իրականում գոյություն չունեցած «Արտաշատ» կոնյակի 1000 պիտակ (իբր 1941թ-ի արտադրության)։ Այդ անվան տակ հաջողվել է պահպանել ԽՍՀՄ կոնյակի լավագույն սպիրտերը, ինչը հետագայում հսկայական դեր է խաղացել մեր երկրի հեղինակությունը բարձրացնելու հարցում։

Կոնյակը հայերեն է խոսում, կամ ինչպես է Մարգար Սեդրակյանին հաջողվում գրավել Չերչիլի սիրտը

1 ապրիլի 2018, 16:07

1942թ-ին Մարգար Սեդրակյանը ստեղծել է յուրահատուկ 50 աստիճանի թնդության «Դվին» կոնյակը, որն առաջին անգամ ներկայացվել է Թեհրանի համաժողովում 1943թ-ին։ Այն նվիրել են Ուինսթոն Չերչիլին, որն այդ օրերին նշել է 69-ամյակը։ Երբ բրիտանացի վարչապետը փորձել է այդ խմիչքը, հայտարարել է, որ այլևս ուրիշ կոնյակ չի խմի։

Մինչ մահը (1965թ) Չերչիլը ԽՍՀՄ-ից պարբերաբար 10 արկղ (յուրաքանչյուրի մեջ 20 շիշ) կոնյակ է ստացել, որը նա «աստվածային խմիչք» է անվանել։

Պատմաբանները պնդում են, որ երբ Ուինսթոն Չերչիլի 75-ամյակին Ստալինը նրան նվեր է ուղարկել 75 շիշ «Դվին», արդեն պաշտոնազուրկ Չերչիլը վշտացել է, որ 100 տարեկան չի դարձել։

1940-ականների վերջին Ուինսթոն Չերչիլը խնդրել է փոխանցել Ստալինին, որ իրենց ուղարկվող «Դվին» կոնյակի որակը կտրուկ վատացել է։ Չոր գինիների սիրահար Ստալինը պարբերաբար թույլ է տվել իրեն խմել մեկ-երկու բաժակ լավ կոնյակ, պահանջել է անհապաղ լուծել այդ հարցը։

Դատաքննությունը ցույց է տվել, որ խնդիրը ծագել է այն պատճառով, որ դեգուստատորները չգիտեն անհրաժեշտ կուպաժ ստեղծելու ճիշտ տեխնոլոգիան, իսկ Մարգար Սեդրակյանն այլևս չի աշխատում Երևանում։ Հրամանները խախտելու և «խարդախության» համար 1941թ-ին նրան ձերբակալել են և աքսորել Սիբիր։

Հայկական ապրանքանիշ. ինչպես և ինչի հետ է պետք ըմպել կոնյակը

23 հոկտեմբերի 2017, 11:28

Բայց նա Սիբիրում էլ չի եղել։ Պարզվել է, որ Անաստաս Միկոյանը, որն այդ ժամանակ եղել է ԽՍՀՄ արտաքին առևտրի նախարարը, Սիբիրի փոխարեն իր ընկերոջն ուղարկել է Օդեսա` հանձնարարելով ոտքի կանգնեցնել տեղի կոնյակի գործարանը։ Երդ Սեդրակյանին գտել են, նա արդեն հասցրել է ստեղծել տեղի «Ուկրաինա» և «Օդեսա» կոնյակները։

Նա կտրականապես հրաժարվել է վերադառնալ Երևան, քանի դեռ իր աքսորը չեն համարել գործուղում և համապատասխան ձևով չեն վճարել դրա համար։ Իշխանությունները համաձայնել են երկրի լավագույն դեգուստատորի բոլոր պայմաններին։

Երևան վերադառնալուց հետո նա ստեղծել է այնպիսի բարձրակարգ կոնյակներ, ինչպիսիք են «Երևան», «Արարատ», «Տոնական», «40 տարի», «Նաիրի», «50 տարի»։ 1967թ-ին հայտնվել է 26 տարի թղթի վրա գոյություն ունեցած «Ախթամարը», իսկ վարպետի մահից հետո` «Վասպուրականը»։ Բարձր պրոֆեսիոնալիզմի և հայրենիքին մատուցած ծառայության համար 1971թ-ին Մարգար Սեդրակյանին շնորհել են Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսի կոչում։

Մեծ վարպետն ապրել է 66 տարի, իսկ նրա ստեղծած կոնյակները դեռ տևական ժամանակ ամենաբարձր պարգևների են արժանացել միջազգային ցուցահանդեսներում։

Как Уинстон Черчилль спас от уничтожения армянский коньяк и его создателя

украинских коньяков

Его элитные напитки пользовались неслыханным успехом на дипломатических приемах, а сэр Уинстон Черчилль однажды посоветовал: «Никогда не опаздывайте к обеду, курите гаванские сигары и пейте армянский коньяк». Так получилось, что именно знаменитый британский политик, даже не зная об этом, спас «отца армянских коньяков» Маркара Седракяна от печальной участи в 40-е годы, пишет российская Экспресс-газета (10.10.18).

Особый талант
Переживший геноцид армянского народа Маркар Седракян родился в 1907 году в находившемся на территории Османской империи селе Хараконис. А вырос в ереванском детском доме, куда его удалось доставить с сотнями других детей, лишившихся родителей.
В 23-летнем возрасте Маркар окончил сельскохозяйственный институт, а всего через пять лет разработал купаж первого советского коньяка высшего сорта. Он очень хотел дать новому напитку название «Армения», но знающие люди убедили остановиться на нейтральном названии «Юбилейный». И правильно сделали: в 1937-38 годах вполне можно было стать фигурантом уголовного дела о национализме. К 1940 году совсем молодой 33-летний мужчина уже считался лучшим дегустатором коньяков в Советском Союзе, став главным инженером-технологом Ереванского коньячного завода. Он изобрел новую технологию приготовления коньячных спиртов, подарив миру коньяки «Отборный» (1939) и долгожданную «Армению» (1940).

Лишил фронтовых «ста грамм»
Начавшаяся в 1941 году Великая Отечественная война могла поставить жирный крест на всем коньячном производстве Советского Союза. Товарищ Сталин лично распорядился, чтобы все заводы, выпускающие спиртные напитки, перешли в разряд военных.
Их полагалось заминировать и взорвать в случае внезапного нападения со стороны Турции или Японии. Уверенный в своей правоте Маркар Седракян отказался выполнить такой приказ и собственноручно сдал взрывчатку в НКВД. Через 6 лет это ему аукнулось увольнением и арестом.
Главный дегустатор страны совершил еще одно должностное преступление. Дело в том, что все простые спирты полагалось отправлять на фронт, где они выдавались солдатам перед атакой. Коньячные спирты выдавались офицерам и генералам. На заводских складах должны были оставаться только ранее выпущенные готовые коньяки. Маркар Седракян использовал все свое обаяние, чтобы убедить сотрудницу Центральной дегустационной комиссии товарища Снеговскую незаконно напечатать 1000 этикеток якобы выпускавшегося с марта 1941-го, но реально не существующего коньяка «Арташат». Под этим названием удалось сохранить лучшие коньячные спирты СССР, что впоследствии сыграло огромную роль для повышения престижа нашей страны.

Напиток для премьер-министра
В 1942 году Маркар Седракян создает уникальный 50-градусный коньяк «Двин», который впервые был представлен на Тегеранской конференции 1943 года. Его в качестве подарка преподнесли Уинстону Черчиллю, который в те дни отмечал свое 69-летие. Когда британский премьер попробовал этот напиток, то заявил, что больше не прикоснется к другим коньякам. Вплоть до самой смерти в 1965 году он ежеквартально получал из СССР посылки с 10 ящиками (каждый по 20 бутылок) этого, как он говорил, «божественного напитка».
Историки утверждают, что, когда на 75-летие Уинстона Черчилля Сталин прислал ему в подарок 75 бутылок «Двина», уже лишившийся своего поста премьер Великобритании сильно сокрушался, что ему исполнилось не 100 лет.

Заграница нам помогла
В конце 1940-х годов Уинстон Черчилль попросил передать Сталину, что качество присылаемого ему коньяка «Двин» резко ухудшилось. Любитель сухих вин Иосиф Виссарионович, периодически позволявший себе опрокинуть рюмку-другую хорошего коньячка, потребовал немедленно разобраться.
Служебное расследование показало: проблема возникла из-за того, что дегустаторы не знают правильной технологии создания нужного купажа, а Маркар Седракян в Ереване больше не работает. За нарушения приказов и «махинации» 1941 года его арестовали и выслали в Сибирь. Но в Сибири его тоже не было! Выяснилось, что Анастас Микоян, работавший министром внешней торговли СССР, вместо Сибири перенаправил своего друга в Одессу, поставив задачу поднять местный коньячный завод. Когда сотрудники НКВД разыскали Маркара Седракяна, он уже успел создать местные коньяки «Украина» и «Одесса».
Достаточно неожиданно он категорически отказался возвращаться в Ереван, пока его ссылку не засчитают как командировку и не выплатят причитающиеся денежные средства. Деваться было некуда. Власти пошли на все условия лучшего дегустатора страны.

Бог коньячного искусства
После возвращения в Ереван мастер восстановил купаж армянских коньяков, создав такие марки элитных напитков, как «Ереван», «Арарат», «Праздничный» (Десертный), «40 лет», «Наири», «50 лет». Только в 1967 году появился существовавший 26 лет лишь на бумаге «Ахтамар», а уже после смерти мастера – «Васпуракан». За высокий профессионализм и огромные заслуги перед Родиной в 1971 году Маркару Седракяну присвоили звание Героя Социалистического труда.
Великий мастер прожил 66 лет, а созданные им коньяки еще долгие годы получали наивысшие награды на международных выставках. Маркара Седракяна в Армении чтут как народного героя, а в 2007 году к его столетию даже выпустили специальную почтовую марку.Андрей СЕРЕНКО

Иногда каприз истории сталкивает в одном пространстве совершенно разных людей. Несмотря на сложные отношения между лидерами антигитлеровской коалиции — прежде всего, Иосифом Сталиным и Уинстоном Черчиллем — правила дипломатии и гостеприимства обязывали все стороны к корректному поведению.

Сталину была известна любовь Черчилля к армянскому коньяку, поэтому на всех встречах британского премьер-министра обязательно угощали коньяком и отправляли его в Англию как личный подарок. Но через некоторое время Черчилль заметил, что коньяк «Двин» стал менее вкусным, о чем и сказал Сталину. Генсек поручил выяснить, что произошло.

Так изменилась судьба Маркара Седракяна, которого можно смело назвать гением коньячного дела. Именно он во многом сделал армянский коньяк мировым брендом и лично создал 15 коньяков, в том числе и «Двин».

Ребенком он пережил геноцид армян в Османской империи, где потерял родителей. Воспитывался в детском доме, потом окончил Ереванский сельскохозяйственный институт. При этом уже во время учебы работал над созданием новых видов коньяка. В 1940 году Седракян стал главным инженером Ереванского коньячного завода.

С 1937 по 1947 годы создал такие коньяки как «Юбилейный», «Отборный», «Армения», «Арташат», «Ереван» и «Двин»

Но ни регалии, ни заслуги не спасли его от репрессий. Поводом для доноса стала книга национального поэта Егише Чаренца, который в 30-е годы был арестован и умер в тюрьме. Томик поэта Маркар Седракян держал в своем кабинете.

Седракяна арестовали, потом в конце концов отправили в ссылку в Одессу. И тут невольная просьба Черчилля оказалась кстати. Маркар Седракян смог вернуться в Ереван к любимой работе. Впоследствии он получил высшую награду от французского коньячного дома «Камю» и звание Героя Социалистического Труда.

Об этом сообщает Рамблер.

украинских коньяков

С 1937 по 1947 годы создал такие коньяки как «Юбилейный», «Отборный», «Армения», «Арташат», «Ереван» и «Двин»

Об этом сообщает Рамблер.

Հայկական կոնյակ` Քեմերոնին

Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը, մայիսի 10-ին Սոչիում Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Դեւիդ Քեմերոնի հետ հանդիպման ժամանակ, որպես հուշանվեր` նրան 1971 թվականին շշալցված հայկական կոնյակ է նվիրել: Նվերը հանձնելիս Պուտինը հիշեցրել է, որ 1945 թվականի Յալթայի կոնֆերանսի ժամանակ խորհրդային առաջնորդ Իոսիֆ Ստալինը եւս Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Ուինսթոն Չերչիլին հայկական կոնյակ էր նվիրել: Հայկական կոնյակը այնքան էր դուր եկել Չերչիլին, որ Ստալինը նրան տարեկան մոտ 400 շիշ հայկական կոնյակ էր ուղարկում:

Ի դեպ, այս առիթով ադրբեջանական Haqqin.az կայքը հիշեցնում է, որ Ադրբեջանի հանգուցյալ նախագահ Հեյդար Ալիեւը եւս հայկական կոնյակի սիրահար էր եւ այն գերադասում էր ադրբեջանականից: 1997 թվականին, երբ Հեյդար Ալիեւը «Էխո Մոսկվի» ռադիոկայանում հարցազրույց էր տալիս գլխավոր խմբագիր Ալեքսեյ Վենեդիկտովին, նրա պատվին ճոխ սեղան էին պատրաստել, որտեղ նաեւ հատուկ ադրբեջանական կոնյակ էր դրվել: Սակայն մոտենալով սեղանին` Ալիեւը գոհունակությամբ զննել էր ադրբեջանական կոնյակի շիշը, ապա իրեն ուղեկցող ադրբեջանցիներին կարգադրել` հեռանալ սենյակից: Երբ բոլորը հեռացել են եւ սենյակում մնացել էր Վենեդիկտովը, Հեյդար Ալիեւը` ժպիտը դեմքին, նրան հարցրել է. «Իսկ հայկական կոնյակ ունե՞ք»:Դրանից հետո Վենեդիկտովը սեղանին է դրել հայկական կոնյակ, որը նախապես գնել էին, սակայն թաքցրել, որպեսզի Ալիեւի աչքով չընկնի: